07 Νοεμβρίου 2012

Ματαιοπονία



















Σβησμένα φωτά, μουσική
το ράδιο να παίζει,
κι εκεί στην άκρη ένα κερί,
που η φλόγα τρεμοπαίζει.

Μην τυχόν είν’ τα νιάτα μου
που φεύγουν και περνάνε;
Μην τυχόν οι ελπίδες μου
που τώρα με ξεχνάνε;

Ήταν μια θάλασσα απέραντη
κι εγώ Καπετανάκη…
Που ζήτησε μες στο τίποτα
μονάχα το λιγάκι.

Κι έπειτα έγινε ουρανός,
σύννεφα ανταριασμένος…
Κι εγώ που 'μουν ξερόκλαδο
να ποτιστώ ο καημένος!

Μα σαν ξέσπασε η βροχή,
σαν έπιασα λιμάνι…
"Αυτό το λίγο που ζήτω,
τώρα για δε με φτάνει;.."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου