31 Οκτωβρίου 2012

Κ.Καρυωτάκης - Ονειροπόλος (Ι) - πεζά





Δεν ήξερε αν ήταν μικρόβιο ή αόρατος κακοποιός,
ή ακόμα τίποτε άλλο. Επίστευε όμως ότι ο Χρόνος
υπήρχε στο διάστημα. Είχε αρκετές αποδείξεις.

Κάποτε, σ' ένα μακρινό ταξίδι του, το βαπόρι
πέρασε από το λιμάνι μιας επαρχιακής πόλεως
όπου είχε ζήσει μικρός. Εβγήκε έξω, θέλοντας
να θυμηθεί την παιδική του ζωή. Ήταν Κυριακή.
Στην πλατεία έπαιζε κάποια ιταλική όπερα.
Ο κόσμος έκανε βόλτες ή καθόταν στο καφενείο.
Τα παιδιά, όσα δεν έτρεχαν, παρακολουθούσαν
τις κινήσεις του αρχιμουσικού. Μια μακαριότητα
επλανάτο πάνω σ' όλα.

Είδε το πατρικό του σπίτι. Τον κήπο. Την ταράτσα
που ανέβαινε για ν' απλώσει τους αετούς, ή για να
κηρύξει πετροπόλεμο, δένοντας βιαστικά βιαστικά
χάρτινες σημαιούλες.

Τίποτε δεν άλλαξε. Οι καρέκλες του ζαχαροπλαστείου
σε τρεις σειρές, όπως και τότε. Ακόμα και η πλάκα
που πατούσε ήταν ίδια. Μόνο που είχαν μικρύνει.
Είχαν απελπιστικά μικρύνει. Είχαν χάσει το ένα τρίτο
του όγκου τους. Αλλά αυτό έγινε συμμετρικά, κι έτσι
οι άνθρωποι που κάθονταν ακίνητοι και σιωπηλοί,
σαν απόντες, γύρω στα μαρμάρινα τραπέζια, και τα
κορίτσια πιο πέρα, με τις φωτεινές γραμμές της σιλουέτας
τους υψωμένες παράλληλα προς το νερό του αναβρυτηρίου,
και οι δυο γέροι σ' ένα μπαλκόνι, με τις θαμπές, αμφίβολες
γραμμές των χαρακτηριστικών τους, και οι μουσικοί, και ο
αρχιμουσικός ακόμα, που ενόμιζε ότι κρατούσε με την μπαγκέτα
του το Χρόνο -δεν είχαν τίποτε αντιληφθεί... Ο Χρόνος όμως
εδούλευε ελεύθερα ανάμεσα τους, τρώγοντας κάθε στιγμή κάτι
απ' τη φτωχή τους ύπαρξη.

Έμεινε εκεί αρκετή ώρα, αφηρημένος, σα να περίμενε τους
μικρούς του φίλους. Για να συνέλθει, χρειάστηκε ένα στριγκό
σφύριγμα. Το βαπόρι έφευγε.

28 Οκτωβρίου 2012

Ο Άλφα και ο Βήτα.
















Μέσα μου έχω δυο εαυτούς,
τον Α και τον Β…
Αντίθετους, αταίριαστους,
που ο ένας τον άλλον, "τρέμω!",
μην τύχει και συναντηθούν,
δεν έχουν τίποτα να πουν,
μα ούτε και να μοιραστούν…
Εκτός από εμένα!..

Ο Α, αδέσποτο σκυλί
στο σπίτι κόβει βόλτες…
Αξύριστος, αχτένιστος,
στις σκέψεις του χαμένος.
Καπνίζει και στοχάζεται,
τον ίσκιο του αφουγκράζεται
κι όλο είναι λυπημένος.
Κάνει ταξίδια νοερά,
τις δυο παντούφλες του σβαρνά,
μα στα ίδια ο καημένος…

Κι ο Β "αξιοπρεπής",
ένας σωστός φουτουριστής
και κοσμογυρισμένος.
Του αρέσει η ζωή και την γλεντά,
για όλους έχει ένα γεια,
μια κολακεία στη μιλιά…
Στην "πένα" πάντα ντυμένος!..
"Ηθικός" μα κολασμένος…
Συνέχεια έξω τριγυρνά,
ξενύχτια, "ποδόγυρος", ποτά
και πάντα διψασμένος!
Στα πάθη του πιωμένος…

Κι εγώ να ζω,
μ’ αυτούς τους δυο…
Σε δυο εχθρούς φίλος κοινός -
ο παρεξηγημένος…

Κι όταν έρχεται η στιγμή,
ο Α... τον Β να υποδυθεί.
"Ω, τι δυστυχισμένος!.."

O.Vanoni - L' appuntamento



Δεν έχω τίποτα να πω...


"Πολύ τ' αγιάζι στην ψυχή,
για νάν' ο λόγος λάμπος!"

27 Οκτωβρίου 2012

La vita e bella - Roberto Benigni



Μηνάς Δημάκης - Είναι δρόμοι...

















Είναι δρόμοι που φέρνουν σ' απάτητα δάση,
σ' ολοπράσινες λίμνες, βουερές πολιτείες,
είναι δρόμοι που ξέρουν πολλές ιστορίες,
που έχουν όλοι ξεχάσει.

Είναι θάλασσες πώχουν νησιά μαγεμένα,
που δεν έχουν γραφτεί στου σοφού το βιβλίο,
που δεν άραξε ακόμα ένα πλοίο
κι ούτε πάτησε πόδι κανένα.

Είναι ανθρώποι που οδεύουν προς άγνωστα μέρη,
συντροφιά με τ' αστέρια γυρνούν κάθε βράδυ,
τους μαγεύει η σιωπή, το σκοτάδι
και μεθούν απ' τ' αγέρι.

Είναι δρόμοι που φέρνουν σ' απάτητα δάση,
κ' ειν' ανθρώποι σε μαύρα δωμάτια κλεισμένοι,
ένας δρόμος, μια θάλασσα δεν τους προσμένει,
κ' οι θεοί πια τους έχουν ξεχάσει.

Φ.Πλιάτσικας - Πηγαίνω μόνος



26 Οκτωβρίου 2012

Ένα παιδί που κλαίει...




















Είπα να φύγω από ’δω,
να πάω σ’ αλλά μέρη,
να κάνω μια καινούργια αρχή,
κανείς να μη με ξέρει.

Ν’ αφήσω πίσω τα παλιά,
τον γνώριμο εαυτό μου…
Τους φίλους μου, τους συγγενείς
κι ολόκληρο το βιός μου.

Να εξαγνιστούν τα λάθη μου,
τα θέλω μου να γίνουν…
Οι τύψεις και οι ενοχές
να πάψουν να με πνίγουν.

Μην είμαι ο δούλος μιας ζωής
που πια δεν με εκφράζει…
Κι η πίκρα, το παράπονο,
μέσα μου να λιμνάζει.

Είπα να φύγω από ’δω,
να πάω σ’ αλλά μέρη…
Μα κάτι μου λέει πως κι εκεί
τη θλίψη θα ’χω ταίρι!

Μάλλον δε φταίει το μέρος μου,
το ριζικό μου φταίει…
«Και πάντα θα μ’ ακολουθεί
ένα παιδί που κλαίει!»

24 Οκτωβρίου 2012

Μπάντα αδέσποτου σκύλου















Σαν κουαρτέτο "ξεπερασμένων" μουσικών
οι εποχές μου φθίνουν…
Κι απ’ τα σαλόνια των μεγάλων αιθουσών,
τώρα μπάντα, "αδέσποτου σκύλου".

Να παίζει λυπημένα τη χαρά,
τον πόνο χαρούμενο τραγούδι, να τ’ ακούει…
Κι αυτός να τους κουνάει την ουρά -
μαέστρος θυμωμένος, που την μπαγκέτα κρούει.

Τα καλοκαίρια σαν μοιάζουν χειμωνιά,
τα χελιδόνια να ’ρχονται τον Σεπτέμβρη…
Της άνοιξης λουλούδια στα κλαδιά -
κι η γη να μην τα θέλει…

Παραφωνία που βγάζει η μοναξιά!..
Το γαύγισμα του σκύλου σ’ αποτρέπει:
«Μην ξεπερνάς τη νοητή γραμμή
―μην είσαι 'κεί― σα νότα που δεν πρέπει!»

Τ. Πανούσης - Φυσική ιστορία



22 Οκτωβρίου 2012

Οι αμυχές μιας ψυχής



Σουρούπωνε…
Τα κλειστά μαγαζιά κι η βροχή ερήμωναν το δρόμο.
Κι αυτός στεκόταν με τις ώρες να χαζεύει στις «δακρυσμένες» βιτρίνες,
ένα είδωλο να παραμορφώνετε ανά πάσα στιγμή.
Στο πλακόστρωτο η βροχή χόρευε έναν «αναστενάρικο» χορό,
που οι σταγόνες της έμοιαζαν με σπίθες φρέσκο αναμμένης
φωτιάς που βιάζονταν ν’ αποδράσουν, προτού αυτή φουντώσει
για τα καλά…

― Τώρα τι σχέση είχαν αυτά τα δυο μεταξύ τους;
Καμιά με μια πρώτη μάτια…
Μόνο η απρόβλεπτη πορεία δυο αντιθέτων πραγμάτων
τα φέρνει πιο κοντά, που εάν τύχει και συμπέσουν,
το ένα αναιρεί το άλλο.
Σαν τη ζωή που τεμαχίζεται σε στιγμές: αγάπης – μισούς,
χαράς – λύπης, αδιαφορίας – πάθους, έντασης και νηνεμίας,
σ’ ένα ταγκό ζευγαριών, ζωής και θανάτου, κόλασης και παραδείσου.

― Αυτό το μυαλό, τι συνειρμούς κάνει!
Πριν πετάξει μια σκέψη, με μι’ άλλη ζευγαρώνει
στο πέταγμα της, που την καθηλώνει!
Κι όλα αμφισβητούν, αυτά που τα προκάλεσαν,
που τα γέννησαν, που είναι η αιτία της ύπαρξης τους.

― Με την καρδιά και το νου,  καλά τα βολέψαμε…
Με τις αμυχές της ψυχής τι γίνεται!




Λινάτσα, κακής ποιότητας














Αλήθεια:
«Πόσα απίδια βάνει ο σάκος;»
Τέσσερα;
Είκοσι τέσσερα;
Εκατόν τέσσερα;..
Όσα κι αν βάζεις ποτέ δε γεμίζει…
Πάντα θα υπάρχει μια τρύπα,
εκεί στην άκρη του,
που θα τη μπαλώνεις
κι όλο θα ξεμπαλώνεται.

Ευτυχώς που 'ναι καμωμένος
από «λινάτσα κακής ποιότητας».
Και τ’ απίδια σου μικρά ή μεγάλα,
δεν έχει σημασία…
Φτάνει να μπαίνουν απ’ τη μια
και να βγαίνουν απ’ την άλλη…
Ευτυχώς, γιατί είναι πολλά
και το φορτίο τους βαρύ…
«Πώς να το αντέξει μια λινάτσα
κακής ποιότητας;..»

21 Οκτωβρίου 2012

Κ.Καράλης - Το χθες - (1978)



Αλέξανδρος Φιλιππάκης - Νιάτα (Δέρμα του Φιδιού) - ποίηση













Τι ύπαρξη κι αυτή που ζούμε!... παράξενη και λίγο κωμική
σαν να πορευόμαστε μαζί όλοι χέρι με χέρι
θωρώντας με δέος πώς γηράσκει μόνο των άλλων η μορφή
ενώ, καθείς τον εαυτό του, αγέραστο τον βλέπει.

Αστεία καθρεφτών χρησιμοποιούν, αισθητική μοντέρνα,
όπως τα φίδια μερικοί αλλάζουν όλο τους το δέρμα
και το παλιό το παραχώνουν όπου λάχει, με βιάση μεγάλη
μην τυχόν και αντιγράψουν τη μέθοδό τους οι άλλοι.

Ως έσχατος σε τούτη την πορεία, μάρτυς είμαι αυτής τής αγωνίας
τής σφοδρής επιθυμίας να μείνουν τα νιάτα μας εδώ, μαζί μας.
Ανοησίες...σάμπως θα γίνει αυτή η παρέλαση, χαρούμενο καραβάνι;
Καμπούρηδες βλέπω, σκυθρωποί, ο ένας απ' τον άλλο ξεμακραίνει.

Τώρα, ήρθε η νύχτα και πλανιόμαστε μονάχοι αλαφιασμένοι,
για να ζυγίσει τα νιάτα μας  πια, κανείς άλλος δεν μένει.
Όποιος από δω επέρασε κανένα δεν άφησε σημάδι τού εαυτού του.
Μόνο αλοιφές φτηνής αισθητικής και δέρμα,
δέρμα παντού, εκείνο το παλιό, αποξηραμένο
το ζαρωμένο "δέρμα τού φιδιού".

Δεν έχω τίποτα να πω...


Όσο τ' άλλο ποθείς,
τόσο στο ίδιο από δειλία γυρίζεις!

18 Οκτωβρίου 2012

Εγώ, ο Συγραφεύς










Εγώ τα ξέρω όλα,
εγώ είμαι συγγραφεύς!
Και κάθε οπισθοδρομικού
ο άγριος φονεύς...

Εγώ είμαι του πνεύματος,
μπαρούφας του ορθού,
και τύπους σαν κι εσάς
τους κάνω «γιαρτλού»!

Εγώ είμαι μπροστάρης,
μ’ ελεύθερες ιδέες,
και δε μ’ ενδιαφέρει
κι αν καίγονται οι σημαίες.

Εγώ έχω άποψη,
για όλους και για όλα,
κι όλα τα μαγειρεύω
στην ίδια κατσαρόλα.

Άντε ρε αμόρφωτε,
φύγε από δω…
Που ήρθες τώρα να μας πεις
«ποιος έκανε τ’ αυγό»!

Εσύ αν έχεις μούσκουλα
εγώ έχω υφάκι…
Και πέφτει στα πόδια μου ξερό,
το κάθε γκομενάκι!

Κι αν είσαι άντρας έλα,
το βράδυ να με βρεις,
στο ρινγκ της τηλεόρασης,
σε πάνελ εκπομπής.

Εκεί θα δεις, πως γίνεται
το αδύνατον - δυνατό…
Γιατί είμαι δημοκράτης
κι εσύ φασισταριό!

Σε ποια σχολειά σου μάθανε
κι έρχεσαι να μας λες,
για πατρίδα, για φρόνημα
κι άλλες υπερβολές;

Εγώ σπούδασα στο Χάρβαρντ
μιλάω κι Αγγλικά!..
Κι εσύ… Σε κάνα κωλοχώρι,
"Ελληναράς του κερατά"…

15 Οκτωβρίου 2012

Άνθρωποι κι αρουραίοι











Ανθρώπους αρουραίους
γέμισε οι γειτονιά μου,
και τους παραξενεύει
η ήρεμη ματιά μου.

Πως δε φοβάται εκείνος;
Πως δεν ανησυχεί;..
Όπου κι αν κοιτάξει
εμπρός του θα μας δει!
Αφού αυτός μονάχος
κ’ εμείς τόσοι πολλοί…

Κι όλο αναρωτιούνται…
Κι όλο αναρωτιούνται…
Μα δεν τους πάει ο νους:
Ναι! Αυτοί οι τόσο «σπουδαίοι»
με πονηριά αλεπούς…

Μα είναι τόσο απλό!
Εγώ για να τους δω,
πρέπει να σκύψω το κεφάλι
κι αυτό δεν το μπορώ...
Γι’ αυτό όπου τους βρίσκω
θα τους ποδοπατώ!

Andriano Celentano - Ti penso e cambia il mondo



14 Οκτωβρίου 2012

Η απολογία ενός αυτόχειρα










Πονούν τα μάτια μου να βλέπουν
ήλιους να χάνονται στο γκρίζο.
Ό,τι διαλέγω δεν ορίζω…
Ό,τι απαρνιέμαι με κρατά!

Γιατί άλλοι αποφασίζουν
και διαφεντεύουν τη ζωή μου…
Μα εγώ, πεσκέσι θα τους στείλω
απόψε τ’ άψυχο κορμί μου.

Κι αυτούς, τους λίγους που απομείναν,
ένα τους λέω να θυμούνται,
πριν κοιμηθούν ν' αναρωτιούνται:
Σαν ξημερώσει, η άλλη μέρα,
θα ’χει καμία διαφορά;..

(μόν' του "θανάτου" η σιγουριά!)

ΝΑΜΑ - Μια Κυριακή



13 Οκτωβρίου 2012

Άνιπτα χέρια













Στου μαχαιριού την κόψη,
αντικριστά στον ήλιο,
την ώρα που η αγχόνη
περνιέται στο λαιμό.

Πίσω απ’ τους μαχαλάδες,
στις λάσπες των ονείρων,
που άφησαν τ’ απόνερα
των «άνιπτων χεριών».

Αυτήν την ώρα διάλεξαν,
στον τόπο αυτόν να ζήσω,
στον κόσμο των "ανάρμοστων
περιθωριακών"…

12 Οκτωβρίου 2012

Charles Baudelaire - Spleen












Είμαι σαν ένας βασιλιάς σε βροχερό ένα μέρος,
πλούσιος μα χωρίς δύναμη, νιος κι όμως πολύ γέρος,
που στους σοφούς του αδιάφορος που σκύφτουνε μπροστά του,
πλήττει με τα γεράκια του, τα’ άλογα, τα σκυλιά του.
Κυνήγι, ζώα, τίποτα πια αυτόν δεν τον φαιδρύνει,
ούτε ὁ λαός του που μπροστά στ’ ανάκτορα του φθίνει.

Μα και τ’ αστεία που ο τρελός παλιάτσος κάνει εμπρός του,
δε διώχνουν τη βαρυθυμιά τ’ άκαρδου αυτού αρρώστου·
τάφο τη κλίνη του θαρρεί, που ’χει κρινένιαν άρμα
κι οι αυλικές που βασιλιά σαν δουν τον βρίσκουν χάρμα,
δεν ξέρουν πια με τι άσεμνες στολές να φιγουράρουν,
ίσως απ᾿ το κουφάρι αυτό, χαμόγελο ένα πάρουν.

Κι ο αλχημιστής όπου μπορεί χρυσάφι να του κάνει,
δε μπόρεσε απὸ μέσα του το μαρασμό να βγάνει,
κι ούτε μες στα αιμάτινα ρωμαϊκά λουτρά,
που τα θυμούνται οι άρχοντες πάνω στα γηρατειά,
δε μπόρεσε το πτώμα αυτό το ηλίθιο ν’ αναστήσει,
που αντίς για αίμα μέσα του, της Λήθης τρέχει ἡ βρύση.

Π.Θαλασσινός - Στα χέρια της μητέρας μου (ο πατέρας μου)




Στη μνήμη του πατέρα μου (12-10-2004)

09 Οκτωβρίου 2012

Χαμένες ώρες













Σαν η ψυχή σου ταξιδεύει με το κύμα
νουθετώντας το μυαλό ν' αποδράσει,
ένα φθινοπωρινό απόγευμα, μιας εκδρομής δίπλα στη θάλασσα.

Μαγευτικό γκρίζο τοπίο, μα παράταιρα πρόσωπα!
Συνδαιτυμόνες της "κακιάς ώρας", που η τύχη έσμιξε…
Τη λάθος στιγμή… Στο λάθος μέρος…
Να σου μιλούν για πράγματα χαζά, καθημερνά,
που ο νους απέρριπτε·
για ν' απολαύσει ό,τι όμορφο ―από καιρό― στη μέρα σου έλαχε.

Χαμένες ώρες!..

08 Οκτωβρίου 2012

ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Vassilikos - (You are my destiny)



Δεν έχω τίποτα να πω...


- Μόνο όταν καθαρά βλέπεις, το θάνατο βλέπεις!
- Μόνο όταν το θάνατο βλέπεις, καθαρά βλέπεις!

07 Οκτωβρίου 2012

06 Οκτωβρίου 2012

Η εξιχνίαση ενός εγκλήματος
















Περιμένω από καιρό τη λάθος κίνηση.
Αυτήν που στο παιχνίδι θα με βάλει…
Χωρίς να υποτιμήσω τον αντίπαλο,
ξέρω, θα ‘ρθει η στιγμή που θα την κάνει!

Χρόνια τώρα στέκομαι κατάκοπος,
πάνω από λέξεις, από ιδέες, σημασίες…
Μήπως κι αντιληφθώ τη λάθος κίνηση,
και παραδώσω στη ζωή ―αυτήν― που άδοξα χάνεται,
τους λόγους, τις αφορμές και τις αιτίες.

05 Οκτωβρίου 2012

ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Chris Rea (Love's strange ways)



Στοχαστής και λυπημένος



Αφήνω τους άλλους να με «κοροϊδεύουν»… και να τους κοροϊδεύω.
Να μου μιλούν για έρωτες, σχέσεις,
για ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή,
για μισό-άδεια ποτήρια και μισό-γεμάτα,
για θετικές ενέργειες και αηδίες!

Καμιά φορά κοροϊδεύω κι εγώ τον εαυτό μου…
Αφού ξυπνάω το πρωί και πίνω amita motion!..
Κάνω κι ένα hi-five με τον εαυτό μου στον καθρέφτη,
(την τελευταία φορά κόντευα να τον σπάσω)… αλλά εις μάτην… Τίποτα!
Χαζά πράγματα…

Πριν φτάσει το μεσημέρι έχω πέσει στα «σκληρά»… στις δικές μου σκέψεις.
Πως μερικοί άνθρωποι περνούν  τη ζωής τους
χωρίς την παραμικρή σκέψη, απ’ αυτές που κάνω εγώ;
Τελικά, αυτοί είναι οι χαζοχαρούμενοι κι εγώ ο εξυπνολυπημένος!..
Μα, το ζητούμενο δεν είναι ποιος είναι ο ευτυχισμένος;..

Πολλές φορές το ’χω αναρωτηθεί… Τι θα προτιμούσα:
«Επιδερμικός» κι ευτυχισμένος;  Ή στοχαστής και λυπημένος;..
Και πάντα την ίδια απάντηση παίρνω:
«Στοχαστής και λυπημένος… χίλιες φορές!»

Γιατί ρε γαμώτο…




02 Οκτωβρίου 2012

Οι βασιλικότεροι του βασιλέως













Γεμίσαμε μικρούς, τενεκεδένιους, πρίγκιπες…
Διαδόχους, που ο καθείς  θέλει το θρόνο του…
Υποτακτικούς βασιλικότερους του βασιλέως!

Κίβδηλα, τσίγκινα στρατιωτάκια,
που κάνουν θόρυβο στην πρώτη σταγόνα της βροχής.
Που υποκλίνονται εύκολα στον άνεμο,
γιατί έχουν καλολαδωμένη μέση.
Μόνο στον πολύ ήλιο πυρακτώνονται,
κοκκινίζουν και λιώνουν.

Κι όμως , τον υπόλοιπο καιρό επιβιώνουν!..
Το θεωρείς τόσο ανούσιο μ’ αυτούς ν’ ασχοληθείς!
Τόσο μηδαμινός· μαζί τους αν καταπιαστείς…
Μα θα ’ρθει αθόρυβα η στιγμή, που θα τους υποστείς!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Vassilikos (I who have nothing)



01 Οκτωβρίου 2012

Ολοκαύτωμα


Schindler's List


Δεν υπάρχει χώρα,
που ν’ ανάθρεψε τόσα αρρωστημένα μυαλά…
Εποχή που να ευτέλισε τόσο,  την ανθρώπινη φύση
-κρεματόρια που ’καψαν, τόσα πολλά κορμιά-
που η ζωή κι ο θάνατος· ’διναν αίμα στη φρίκη!