20 Δεκεμβρίου 2010

Καθώς...









Σε ανούσιες στιγμές ξεπουλιέται η ζωή σου
έχοντας ως αντάλλαγμα την ένοχη σιωπή
με σκέψεις που σαπίζουνε στην άκρη του μυαλού σου
μοιραία θα αναβάλλεται η φυγή
καθώς εσύ αμέριμνος θα πίνεις τον καφέ σου
με φόντο τη πλατεία-τη τόσο γνώριμη.

Σε αλάνες που δεν έτρεξες απλώνεις τα όνειρα σου
να φύγει από πάνω τους η κλεισούρα του σπιτιού
σ' ένα γιαπί χωρίς αυλή χώρεσες τη καρδιά σου
και σβήνεις στο τασάκι σου την όμορφη στιγμή
καθώς από εξάρτηση θα ανάβεις το τσιγάρο
στα στήθη σου θα ανοίγεται η επόμενη πληγή.

Στάχια, σπαρμένα στο χωράφι η αναμνήσεις
πίσω απ' την πλάτη σου-τα χορεύει ένας νοτιάς
ότι αγάπησες δεν θες να συναντήσεις
κι ότι σου στέρησε η ζωή το αναζητάς
καθώς από τη κάμαρα σου, το φεγγάρι θα ατενίζεις
μια αυγουστιάτικη με πανσέληνο βραδιά...
η νοσταλγία-τα σπαρτά σου θα θερίσει.

Κίνηση νωχελική στου ρολογιού τους δείκτες
θυμίζουνε βηματισμό στ' ανάκτορα φρουρού
σε συγχρονισμένη υπόκρουση ο χρόνος περπατάει
και πίσω παρατάει την κάθε σου στιγμή
καθώς εσύ ανήμπορος το μέλλον θα αντικρίζεις
το τώρα δεν θα ορίζεις και πίσω θα γυρνάς
τα νιάτα σου-θα τ' αναθεματίζεις.

Με βροχής σταλαγματιές, δίνουν παρών οι απουσίες
σε κάθε κάλεσμα του ανέμου δεν είσαι εκεί
κόκκοι στην άμμο αν αριθμήσεις τις αιτίες
κι όμως δεν κατάφερες να βρεις την αφορμή
καθώς εσύ απ' το συρτάρι θα ανασύρεις
παλιές φωτογραφίες, ξεχασμένες στο καιρό
η μελαγχολία-το δωμάτιο θα φωτίσει.

Της νύχτας λουλούδι στης μοναξιάς σου τη γλάστρα
στα φώτα μιας πόλης θα ξαποστάσει η σιωπή
διάλογο αρχίζεις στου μυαλού σου τη σάλα
σαν γέρνει ο ήλιος-ποτίζεται αυτή
καθώς θα διαβαίνεις τους έρημους δρόμους
στα σοκάκια της πόλης θα σκορπίζει η χαρά
με τα χρόνια θα μοιάζει με ευχή η κατάρα
σαν γυρίζεις στο σπίτι, να σου κρατάει συντροφιά
...

19 Δεκεμβρίου 2010

15 Δεκεμβρίου 2010

Ίσως...




Ίσως φταίει η θάλασσα.
Ίσως φταις κι εσύ.
Ίσως φταίνε τ' αστέρια
που και οι δυο μας βλέπουμε.


Ίσως να φταίει η άνοιξη
που μας φύτρωσε πάνω στους βράχους.

Ίσως όλα να είναι ένα ίσως!

_ Ίσως στης καρδιάς το σκίρτημα το λάθος σου να νιώσεις
μα όλα αυτά που έζησες να μην τ' απαρνηθείς
και για όσα εσύ δεν τόλμησες πικρά θα μετανιώσεις
να σου γκρεμίσουν τ' όνειρο ποτέ μην ανεχτείς!
_ Ίσως παλιά δεν ήξερες
μα τώρα έχεις μάθει,
πως κατακτιέται η ζωή δεν κάνει να ρωτάς
μόνο με επανάσταση γιατρεύονται τα πάθη
μόλις το νιώσεις μέσα σου-κάνε την-μην προσπερνάς!
_ Κι όταν οι άλλοι γύρω σου στα μάτια σε κοιτάξουν
να νιώσουνε στο βλέμμα σου την σπίθα της φωτιάς
την ακριβοθώρητη ματιά να δουν και να τρομάξουν
την αποφασιστικότητα σε αυτό που αναζητάς.
Θα 'ναι κάτι, που δεν θα συχωρνάς ποτέ στον εαυτό σου
που δεν κατάφερες να βρει τον στόχο η σαϊτιά
που δεν αφήνεις την καρδιά να αλώσει το μυαλό σου
και πείστηκες πως σημάδευες τον στόχο σου σωστά.
_ Ίσως παλιά δεν ήξερες
μα τώρα έχεις μάθει,
δεν χαραμίζεται η καρδιά σε ανώφελες στιγμές
κι αν σου κοστίσανε ακριβά στη ζωή τα λάθη
το πάθος στην αγάπη σου αξίζει δυο ζωές.

Μήπως φταίμε εμείς
που αφήσαμε τα ίσως
να αρρωστήσουν τις ζωές μας;
ΙΣΩΣ...

10 Δεκεμβρίου 2010

Μ.Χατζιδάκης-Β.Λέκκας-Κυριακή απόγευμα

Αισιοδοξία-Κ.Γ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ







Ας υποθέσουμε πως δεν έχουν φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού
και με τον ήλιον οπού θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε εκεί πέρα
σε χώρες άγνωστες της Δύσης του Βορρά
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχτεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν
τα παντελόνια μας, και με του πτερνιστήρος
τα πρόσταγμα χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε- σημαίες στον άνεμο χτυπούν-
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουν φτάσει
από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής-
τους πυρούς δαίμονες στα έγκατα της γης,
και ψηλά τους ανθρώπους, να διασκεδάσει.